 |
| Mutlu edin bir yetimi, iyi gelecektir, en çok da size... |
hep
elleri cebinde yürürdü
düşüktü omuzları
hep
akşam ezanına yirmi kala duyardı
ağlaşan yarasaları
hep
ağlardı geçerken
bir ilkokul bahçesinden
belki soğan doğrarken
yok yok, ağlamazdı soğan doğrarken
isviçreli bilim delileri icat etmiş,
“ağlatmayan soğan geldi” yazılı kağıdı
asmıştı cama manav kurban dayı
hep
sinsi bir yağmur başlar
ahmaklaştırırdı şemsiyesizleri
belki bir de evsizleri
yok yok, evsizler yok
kapat çabuk gözleri
söyle bir macchiato
boş vermeli
onlar mı: “diğerleri”
güzel bir şey varsa
şu dünyada
mutlu etmektir o
yetimleri
belki bir gözyaşı damlar
yok yok,
ah, artık o da yok
hep suçlu şu isviçreli
bilim delileri
